'عمل به معروف و خوبی‌ها' به خودی خود یک عمل اخلاقی به معنای نیکی انسان به دیگران است؛ اما 'امر به معروف' یک رفتار اجتماعی است. در قرآن امر، لزوما معنای آمریت ندارد بلکه به مفهوم یک موضوع مهم و شایسته توجه و اهتمام است؛ مثلا وقتی ما از امر کشورداری یا امر دینداری یا امور زندگی صحبت می‌کنیم یعنی اهمیت آن را نسبت به سایر موضوعات یادآور می‌شویم. امر به معروف نیز به معنای تبیین و روشنگری نسبت به اهمیت و درستی معروف و ارزش‌های اخلاقی و هنجارهای عقلانی برای دیگران است و به همین دلیل است که در مباحث فقه نیز شرط «احتمال تأثیر»، جزو ضروریات آن شمرده شده است چراکه یک امر به معروف یک امر اجتماعی است و در امور اجتماعی هم چنانکه گفتیم شرایط تفاهم پذیری و امکان اثرگذاری لازم است. ما برای آنکه یک هنجار و ارزش اخلاقی را تبدیل به رفتار اجتماعی کنیم باید آن را بگونه ای فهم پذیر که قابلیت پذیرش عقلانی را در مخاطبان داشته باشد، معرفی کنیم و شکل کامل این معرفی و ابلاغ ، همان وظیفه پیامبران است.